حتی با وجود همه فراز و نشیب هایی که مد تحمیل می کند، قابل لمس است که کنار گذاشتن جوراب مردانه بامبو به خودی خود خبر خوبی نیست. اینطور نیست که سلامتی ما برای حذف آنها از لباس سردرد شود. همچنین به این معنی نیست که این کار برای ما مفید خواهد بود، مراقب باشید.
واقعیت این است که جوراب برای بیش از دو هزار سال به عنوان یک مانع محافظ مورد استفاده قرار گرفته است. خورشید، باد، رطوبت، پف کردن، حیوانات… این بربرهای آلمانی بودند که مزایای استفاده از جوراب های بدوی را به لژیون های رومی نشان دادند. همانطور که گول ها کسانی بودند که به امپراتوری مزایای شلوار را نسبت به تونیک آموزش دادند.
راه حل نوسنگی بسیار درشت تر و دورتر است که به نوعی بانداژ محدود می شود – معمولاً از پوست حیوانات ساخته می شود – که در آن پا برای کاهش اصطکاک با کفش پیچیده می شود.
در قرن هشتم قبل از میلاد بود که شاعر یونانی هزیود از پیلوی صحبت کرد ، نوعی جوراب بدوی که قبلاً از بافت‌های مختلف غیرحیوانی تصور می‌شد. بعدها، مصری ها که شواهدی مبنی بر استفاده از جوراب برای آنها وجود دارد، صنعت نساجی نوپایی را توسعه دادند.
اجتناب از اصطکاک، اجتناب از رطوبت، در نظر گرفتن آن به عنوان یک ضربه گیر قبلی و محافظت از پوست بخشی از وظایفی است که یک جوراب به روشی فروتنانه انجام می دهد. جوراب‌های ما علاوه بر اینکه نشانه‌ای از استایل هستند، یک مانع محافظ درجه یک در برابر عناصر خاص نیز هستند.
سرما کیک را می گیرد، اگرچه او تنها نیست. همچنین اگر زمستان و آب و هوای بد را وسط قرار دهیم، این خطر وجود دارد که بتوانیم پاهایمان را خیس کنیم و احساس دیستمپر بیشتر شود.
البته این تنها فراز و نشیب نیست. خداحافظی با جوراب همچنین می تواند به معنای سلام کردن به عفونت های باکتریایی و قارچی متعدد پا باشد. پایان دادن به این مانع مصنوعی از پنبه – به طور کلی – و الیاف مصنوعی خاص، کفش‌های ما را به بستری برای رشد میکروارگانیسم‌های متعدد تبدیل می‌کند.
